kaya güvercini

yalpalayarak kaya güvercini
güneşin önünden
kelepir bir öğleden sonrayı
taşıyor

ölü çiçeklerin aralık kalan gözlerinde
pıhtılaşan renkleri
değiştiremeyecek biliyor
yüzündeki benleri silemeyecek
öteki adını örneğin
garipçe olanı yineleyemeyecek olsa da

zatürre düşlere alaycı bir güneş hediye ediyor

kan şekeri

sabahın büküldüğü anda

kan şekerim düşüyor

iki parmak bal için doğrulduğumda mutfağa

koltuk düşünüyor acaba yürüyebilecek mi diye

intihar süsü verilmiş buzdolabı kapanıyor kendine

siren sesinden başka yiyecek yok

çözülmeye yüz tutmuş karşılaşmalar duruyor

mermer tezgâhın üstünde

ölümlü bir adamı ruhani bir hazla sever gibi

yiyiyorum tırnaklarımı

tırnaklarımı yedikçe ben

sanki daha güçlü büyüyorum

fonda annemle ilk karşılaşmamızın repliği

saçmalıyorum son karşılaşmamız olmalı bu

hafızam bir balıktan armağan

herkes bilir

pembemsi yanaklarımda biriken kan değil

kan şekerim düşüyor benim

sabahın büküldüğü yerde duran

bir mühendislik hatası gibi

yüzümü yıkamaktan acizim

muslukta deklare edilmiş susuzluk

gözlerim çapaklarımın boykotunu aşamıyor

teskeresini almak üzereyken sabah

bir kesme şeker buluyorum

yiğitçe pencereden sarkıtıyorum gözlerimi

sokak kedileri sararıyor birer birer

kan şekerim yükseliyor

her sabah uyandığımda

kendimi ne çok ihmal ettiğim aklıma geliyor.

ifade

epey zamandır yüzüme konuşlanan
benim,
acının tutanağı teşhisi koyduğum
uzmanlarınsa mimik kırışıklıkları adını verdiği
lirik ifadeyi sorguluyorum
saçlarımdan koparıp
göz göze gelmekten çekindiğim
beyaza dönmüş kızıllıklarımı sayıyorum.
kederle, öfkeyle, cesaret ve ödleklikle bezenmiş
mevsim aralıklarında dönerken
zar zor tutuyorum kucağımda
aksi yönden gelen güneşe özenmiş çocukluğumu,
bileklerim bir ip inceliğine kavuşana kadar
sürüyor mücadelem,
ve farkına varıyorum
ben hiç sokulamadığım yüzüme
geçmişin hesabını soruyorum.

aksak retorik

iki şubat öncesi mi olur,
dört ayaz sonrası mı
fiilen işleyeceğim cinayetin
ortam bulması.

çok sürmez,
çok sürmeyecek..

muhtemelen hafta içi,
tam öğle vakti
ortadan kaldıracağım,
iyi niyetle gönderilen
aksak retorikleri

ne dersiniz bu delilik mi?
iri ve süslü sözcükleri
öldürme fikri...

soğuk duş

cılız bir şansı uyandırıyorum her sabah,
soğuk duş sonrasında
perdeleri açmadan önce
mayalı parmaklarımı sayıyorum uzamışlar mı diye..

sokağa çıkarıyorum bacaklarımı
naylon sıcaklıklar bulmak üzere,
tıraşsız güneşin altında kaybediyorum harçlıklarımı,
içimdeki çocukta bayatlamış
dehşetle durduruyorum hayatla bağımı..

ve bitkin düşüyorum her öğleden sonra,
yanlış perhizin azizliğine uğramışta
verdiği tüm kiloları
hızla geri alıyormuş gibi
sinirli oluyorum,
şansımı bulamayınca…

ses

yetim bir çağın
imzasız mühürsüz vücutlarıydık.
handikapları kafiyeli olsun diye yalnızlığın
yanağını okşamazdık
sevdiğimiz adamların.
o adamlar ki gölge oyunu gibi
yitip gittiler.
eskiler yenilendi,
kol bacak değişti,
ten temas gelişti de,
geriye sesler kaldı.
kulak tırmalayan
ya da
göz dolduran…

jenerik

sen hangi hayatı küçümsersen
ben ağırlığımı ona veririm
elimizde sürmenaj olmuş bir direksiyon
ben kahverengi avurdlarından yukarı saparım
sen başatsındır olduğun yerde
ve biliriz
yufka yüreklidir her yüz
makyaj silindiğinde

jeneriklerdir köşe kapmaca oynayan
organlarımızdaki hizayı bozan
yönetiyor muyuz, yönetiliyor muyuz
anlamadan,
aynılaşırız
közlenmiş bir sadelikle
çoğu zaman
kendimize koşarız…

karıncalar

gecenin ısırıkları
kaşınıyor durmadan
yalnızlığın cephaneliğinde olası depremlere karşı duruşum bitap


insanoğlunun pençelerini meşrulaştıran
kalbindeki çıbanı bir parça dürüstlükle iyileştirmek varken
kaldırımdaki dilencinin kursağına bırakan
zamandan
kaçıyorum durmadan

durmadan kaçıyorum
soysuzlaşmadan
sokağımdaki karıncalar

fosfor

ayrı ağaçlarda asılı

dişi ve erkek kozalaklar kadar

inançsızdık,

kurusıkı sevinçler üzerine kurulu

ve hiçbir materyalle beslenemeyen

samimiyetimize



bu yüzden

deniz üstünde kalan çıkarımları

kokladık bir süre,

dolambaçlı kulaçlar,

derecesiz sıcaklar,

ve oltamızda kalan sisli meraklar

sonrasın da anlaşıldı,

zehirlemişti bizi

vücudumuzdaki fosfor fazlası.

tarife

bir kenara bırakalım

kösnül tarifelerini cennetin

şiirlerini koparalım dilimizden ilk sevgilinin

yangına hapsolan elbiselerimizi satalım

ikinci el tezgahlarda

ve

düş kurmayı abartmayalım bundan sonra


hayırsız bir anında nefesimizi

toprağa mercek yapıp

bir kenara bırakalım

varsın içerlesin bize eros

yeter ki en çok satanlardan olmayalım

zamanböceği

çok mu acıklı bilmiyorum
bir hamamböceğinin
çalılıklar arasında sıkışan bacağının acısını
sigarasından derin bir nefes alarak
dindirememesi
ya da
fukara bir poyrazın
dönüş yolunda
yorulan dudaklarını
sevgilisinin dudaklarında dinlendirememesi

elbette çok şey söylenebilir
açık bırakılmış bir camdan
tatsız, umarsız bir yalnızlığın
cereyan etmesi sonucu
hamamböceği olarak yaşama isteği üzerine

bu acıklı mıdır bilmiyorum ama
önce yalnızlıklarımızın arkasını yazdırmalıyız
bankalarda
fukara poyrazla kozlarımızı eşitçe paylaşmak adına

kefal

kağıttanmış bizim teknemiz

hafifmeşrep dalgalarla gelen

bir kefal

görüp görebileceğimiz...

soytarı

bir sabah,

cüzzamlı bir kasabanın soytarısını oynadığım bir sabah

örüldü duvar

aklımın çalgıcısıyla

mutluluk sorunsalı arasına,

ben herhangi bir fikrin dizgisini yaparken

bir hattat titizliğiyle,

üzerime örülen şefkat

tokatladı beni ilk celsede..



ne incindim

balıkçıl sürülerinin dolduruşuna geldim diye

ne de denizi sıyırdım

ölü bir orfozu taşıyor diye..



nihayetinde

kurmaca bir unutkanlık hazırlandı sahneye

elleri bağlandı yalnızlığın

özenle parlatıldı güneş

ve ikinci bir emre kadar

kasabada saklanacak ateş