kaya güvercini

yalpalayarak kaya güvercini
güneşin önünden
kelepir bir öğleden sonrayı
taşıyor

ölü çiçeklerin aralık kalan gözlerinde
pıhtılaşan renkleri
değiştiremeyecek biliyor
yüzündeki benleri silemeyecek
öteki adını örneğin
garipçe olanı yineleyemeyecek olsa da

zatürre düşlere alaycı bir güneş hediye ediyor

kan şekeri

sabahın büküldüğü anda

kan şekerim düşüyor

iki parmak bal için doğrulduğumda mutfağa

koltuk düşünüyor acaba yürüyebilecek mi diye

intihar süsü verilmiş buzdolabı kapanıyor kendine

siren sesinden başka yiyecek yok

çözülmeye yüz tutmuş karşılaşmalar duruyor

mermer tezgâhın üstünde

ölümlü bir adamı ruhani bir hazla sever gibi

yiyiyorum tırnaklarımı

tırnaklarımı yedikçe ben

sanki daha güçlü büyüyorum

fonda annemle ilk karşılaşmamızın repliği

saçmalıyorum son karşılaşmamız olmalı bu

hafızam bir balıktan armağan

herkes bilir

pembemsi yanaklarımda biriken kan değil

kan şekerim düşüyor benim

sabahın büküldüğü yerde duran

bir mühendislik hatası gibi

yüzümü yıkamaktan acizim

muslukta deklare edilmiş susuzluk

gözlerim çapaklarımın boykotunu aşamıyor

teskeresini almak üzereyken sabah

bir kesme şeker buluyorum

yiğitçe pencereden sarkıtıyorum gözlerimi

sokak kedileri sararıyor birer birer

kan şekerim yükseliyor

her sabah uyandığımda

kendimi ne çok ihmal ettiğim aklıma geliyor.

ifade

epey zamandır yüzüme konuşlanan
benim,
acının tutanağı teşhisi koyduğum
uzmanlarınsa mimik kırışıklıkları adını verdiği
lirik ifadeyi sorguluyorum
saçlarımdan koparıp
göz göze gelmekten çekindiğim
beyaza dönmüş kızıllıklarımı sayıyorum.
kederle, öfkeyle, cesaret ve ödleklikle bezenmiş
mevsim aralıklarında dönerken
zar zor tutuyorum kucağımda
aksi yönden gelen güneşe özenmiş çocukluğumu,
bileklerim bir ip inceliğine kavuşana kadar
sürüyor mücadelem,
ve farkına varıyorum
ben hiç sokulamadığım yüzüme
geçmişin hesabını soruyorum.