sabahın büküldüğü anda
kan şekerim düşüyor
iki parmak bal için doğrulduğumda mutfağa
koltuk düşünüyor acaba yürüyebilecek mi diye
intihar süsü verilmiş buzdolabı kapanıyor kendine
siren sesinden başka yiyecek yok
çözülmeye yüz tutmuş karşılaşmalar duruyor
mermer tezgâhın üstünde
ölümlü bir adamı ruhani bir hazla sever gibi
yiyiyorum tırnaklarımı
tırnaklarımı yedikçe ben
sanki daha güçlü büyüyorum
fonda annemle ilk karşılaşmamızın repliği
saçmalıyorum son karşılaşmamız olmalı bu
hafızam bir balıktan armağan
herkes bilir
pembemsi yanaklarımda biriken kan değil
kan şekerim düşüyor benim
sabahın büküldüğü yerde duran
bir mühendislik hatası gibi
yüzümü yıkamaktan acizim
muslukta deklare edilmiş susuzluk
gözlerim çapaklarımın boykotunu aşamıyor
teskeresini almak üzereyken sabah
bir kesme şeker buluyorum
yiğitçe pencereden sarkıtıyorum gözlerimi
sokak kedileri sararıyor birer birer
kan şekerim yükseliyor
her sabah uyandığımda
kendimi ne çok ihmal ettiğim aklıma geliyor.
